Sint Eustatius

foto's van deze periode (het bijschrift per foto staat onder de i van informatie [rechtsboven])

crematie tante Gre

Statia, 2 september 2017.

Vrienden,

Tijdens het laatste deel van onze vakantie blijkt het met tante Gre niet zo goed te gaan. Niet meer uit bed willen en geen eten of drinken meer: dat klinkt niet gezond. Tegelijkertijd geldt natuurlijk dat tante Gre eerder dit jaar - in april - de respectabele leeftijd van honderd jaar (!) heeft bereikt, dus dat aan dit lange leven eens een eind kan komen is niet zo verbazingwekkend. De droeve maar niet onverwachte gebeurtenis geschiedt 2 augustus: die avond blaast ze haar laatste adem uit. Rob, Tineke, Manon en Laura zijn er bij. Een mooi en lang leven waarbij de laatste jaren haar geest enigszins troebel werd, is ten einde. Het blijkt zo uit te kunnen komen dat wanneer wij onze vakantie afmaken en Jan haalt zijn nette pak op van Statia, dat hij dan precies op tijd aanwezig kan zijn bij de crematie in Den Haag op dinsdag 8 augustus. Ook voor Hans blijkt dat goed uit te komen: direct na de crematie vertrekt hij naar Korea, waar werkgever Boskalis hem inzet bij een klus. Terugkijkend kunnen we zeggen dat een mooi en lang leven op een waardige manier is afgesloten.

De dag na de crematie brengt Rob mij (Jan) naar Schiphol en via Parijs en Sint Maarten land ik woensdagavond weer op vertrouwd Statia. Het laatste stukje was even afwachten want SXM-EUX bleek bij het boeken vol te zitten op woensdagavond maar als het dan eenmaal woensdagavond is, blijkt de soep toch niet zo heet te worden gegeten als dat hij wordt opgediend en blijkt er (wel meer dan) een plekje vrij te zijn voor mij.

In de laatste week van de schoolvakantie (pff, maandag de 21e mogen we weer beginnen!) gebeurt er niet zo heel veel op het eiland. Het is orkaanseizoen en hoewel er (gelukkig nog) geen orkanen langskomen is het wel erg winderig en regenachtig. Onze weerdeskundige George Works ziet geregeld tropical waves en tropical storms die zich ontwikkelen op de Atlantische Oceaan en onze kant opkomen maar ze gaan ruim zuid of noord bij ons langs. Dat brengt overigens ook die regen en wind. De wind werd soms zo erg dat we nagenoeg de gehele week 's-avonds binnen hebben gezeten. De tafel, stoelen en alles wat op de tafel ligt is toch niet helemaal veilig in de wind...
Noot: Een van die passerende tropische stormen ontwikkelde zich tot orkaan Harvey die het maatschappelijk verkeer in Houston behoorlijk in de war heeft geschopt (met veel wateroverlast, doden, gewonden, ontheemden en vermisten).

Donderdagmiddag is er weer een councilmeeting in de bibliotheek. Hoe de Commissie van Wijzen (de twee mannen die de minister van BZK gaan adviseren hoe om te gaan met Statia) met een advies komen is ons nog onduidelijk. OF Europees Nederland grijpt in en gaat de spelregels op Nederlandse wijze implementeren OF het zittende bestuur en de leidende coalitie (dat met steeds grotere aversie spreekt over Europees Nederland) wordt gerespecteerd en krijgt aanwijzingen vanaf de zijlijn (die waarschijnlijk vervolgens niet zullen worden opgevolgd). Het eerstgenoemde alternatief is koren op de molen van hen die Europees Nederland koloniaal gedrag verwijten. Het tweede alternatief heeft - althans zo denken wij - zo goed als geen kans van slagen zolang dat een voortzetting is van de huidige werkwijze. De huidige werkwijze impliceert dat geen enkel inhoudelijk plan ook maar enige voortgang of aandacht krijgt en dat alle aandacht - althans die van de leidende coalitie - uitgaat naar het streven van autonomie. Clyde van Putten spreekt al openlijk over zijn leiderschap van het "land" Sint Eustatius (binnen het Koninkrijk der Nederlanden, dat dan nog weer wel...). Voor het overige wordt er eigenlijk alleen maar ruzie gemaakt en ook deze keer daagt Clyde zijn opponent uit om na de vergadering op de vuist te gaan (een uitdaging die Koos wijselijk niet aangaat).

Je wilt zoeken naar iets concreets, waarom worden mensen soms zo boos? Die extreme bozigheid uit zich pas redelijk recent. Het lijkt wel of er iets is voorgevallen waardoor het gevoel ontstaat van onderdrukking, niet serieus genomen worden, geen zelfbeschikking hebben, etc. Waarom is dat hier pas zo kort? Je realiseert je steeds meer dat je met een "witte" achtergrond denkt en dat het wel meevalt. Maar er zijn zoveel vanzelfsprekendheden die je ongemerkt en onbewust meedraagt waardoor je je niet altijd realiseert hoe een gebeurtenis op anderen overkomt. Dat geldt overigens voor allen. In deze regio verschijnt veel over dit vraagstuk dat overigens niet alleen de tegenstelling wit-bruin betreft: ook tussen de gekleurden onderling speelt de problematiek. Maya Angelou schreef er over o.m in "All gods children need travelling shoes".

Donderdagmiddag blijkt er ook stroomuitval te zijn als gevolg van een omgewaaide boom die kabels en een trafo ernstig heeft beschadigd. Tot ongeveer half negen blijven we verstoken van elektriciteit. Die avond regent klettert de regen stevig op het dak en binnenzittend met kaarsjes op de tafel krijg je toch wel het idee van kamperen op een verregende camping. Tegelijkertijd heeft het ook wel iets gezelligs als je dan in het halfduister maar wel droog binnenzit en niet door de regen naar een toiletgebouw hoeft. En pannenkoeken bakken bij kaarslicht is ook speciaal, zeker als Mia de volgende ochtend haart shirt ziet (namelijk onder de pannenkoekbakvlekken ;-). Omstreeks half negen is er weer licht, de ventilator draait en de koelkast zoemt weer: alles is weer zoals het moet zijn.

Zaterdag komt John de Bruijn langs die ons huis voorziet van een hordeur. Dat is een luxe want nu kunnen we voortaan in de avond de voordeur open laten zonder dat allerlei gebeeste naar binnen kruipt of vliegt. Dat voelt goed aan! Fijn dat John dit nog even kon doen voor hij zelf wat langer naar Europees Nederland gaat.

De eerste schoolweek begint met een maandag waarin de leerlingen nog vrij hebben. De docenten, althans een deel van hen, wandelen vanaf Zeelandia naar school waarna een openingsvergadering onder leiding van Rosie plaatsvindt. De middag vult zich met het vinden van boeken bestemd voor leerlingen die vanaf half zes deze boeken komen afhalen (tegelijk met hun rooster). Voor mij is havo 5 de klas die bij mij boeken komt afhalen: ik ben (net als vorig jaar) hun mentor komend jaar!

Dinsdagochtend begint met een Assembly: nieuwe leerlingen worden welkom geheten, docenten worden voorgesteld en het jaar is begonnen. De rest van de week draaien we volgens het nieuw uitgereikte rooster. Ik ben blij dat we begonnen zijn. Zo n vakantie duurt wat mij betreft gewoon te lang! Maar goed, menig collega zal het hier niet met mij eens zijn... ;-) Dit jaar overigens voor mij niet alleen havo 3 (die er dit jaar niet meer is: vervangen door een CXC-variant), 4 en 5 maar naast deze bovenbouw ook Academic 2 en Academic 3. Dit zijn de "opvolgers" van de havo-klassen. Deze klassen richten zich op het CSEC-diploma dat ongeveer gelijk is aan het havo-diploma (aldus nuffic).

Later in de week nog twee foodsales: een van het bekende recept (rijst met bbq ribs, kip, salt fish en ingredienten) bij het ziekenhuis en een ontbijtsale bij Charlies Place (in het dorp). Die van het ziekenhuis was reuze chaotisch: Mia heeft vijf kwartier in de rij gestaan die ogenschijnlijk niet korter werd doordat steeds mensen voorkropen, hun bestelling gaven aan bekenden meer voor in de rij, of gewoon bij hen gingen staan (en daarmee dus ook voorkropen). Uiteindelijk was het geduld op. Onze kaartjes heeft Mia afgegeven aan een mevrouw die wel langer wilde wachten. De ontbijtsale (vanaf zeven uur in de ochtend!) bleek rustig te beginnen: zo heel vroeg komen Statianen dus niet hun bed uit op zaterdagochtend. Wij waren omstreeks half acht de eerste bezoekers! We hebben ons ontbijt daar opgegeten en gezellig gepraat met hen die er waren.

We zijn inmiddels weer een week verder, het is weer weekend en Sint Eustatius is in de ban van orkaan Irma die zich boven de Atlantische Oceaan ontwikkelt. De meest recente berekeningen met behulp van computermodellen laten zien dat de kans groot is dat Irma ons links zal laten liggen en ons op een afstand van ca. 300 km noordoost van het eiland zal passeren. Maar ja, het zijn maar computermodellen en Irma beweegt zich zoals alle orkanen dat doen: voorspelbaar in termen van kansen en met een steeds grotere onzekerheid naarmate de voorspelling verder in de toekomst ligt. In het voor ons liggende weekend is het ongeveer twee a drie dagen voor de vermoedelijke passage dus de komende dagen zal door ons geregeld gekeken worden op websites waar de ontwikkeling van Irma te volgen is (bv http://www.nhc.noaa.gov/). En verder alles in en rond het huis maar goed zeevast zetten (w.o. ook hek van de tuin met tierips) en ons voorzien van dingen die van belang kunnen zijn indien zich een ramp ontwikkelt (bv flessen water, eten in blik, pasta). Bij anderen zien wij ook steeds meer ramen dichtgespijkerd. Ook aan de randen van de orkaan kan het flink spoken.

Sprekend over rampen, een kleintje: eergisterochtend bleek onze linkervoorband zo lek als een mandje (als gevolg van een spijker). Mia kent gelukkig veel mensen van de straat en van evenementen als Taste of the Cultures en binnen een halfuurtje was alles weer gefikst. Donderdagavond het evenement Taste of the Cultures bij Lions Den bezocht, ditmaal zonder deelname van Mia. Misschien volgende maande weer, we zullen zien. Eerst maar even Irma afwachten.

In een volgende nieuwsbrief meer nieuws over ons leven in het algemeen en orkaan Irma in het bijzonder.

Groet,

Mia en Jan.