Almere, 27 mei 2023.

Dinsdag 4 april ga ik met een ligtaxi van het Flevoziekenhuis naar het Merem revalidatiecentrum in Hilversum. Hier word ik onderworpen aan een tamelijk intensief therapieprogramma, voornamelijk logopedie, ergotherapie en fysiotherapie. De revalidanten hebben hier een eigen kamer met douche en toilet. Op het programma staat ook een sportintake alwaar ik de mogelijkheid heb gekregen om hydrotherapie te mogen doen. Dat is een moeilijk wordt voor zwemmen. Met mederevalidant Guido - revaliderend van een nagenoeg totale verlamming als gevolg van de ziekte van Lyme en die elke dag om 08.00 uur gaat zwemmen - ben ik weekje meegegaan en ik ben enthousiast geworden.

Het is wel bijzonder. Dat het lichaam doet wat het doet is zo vanzelfsprekend. Althans, dat lijkt zo tot je een moment tegenkomt dat sommige vanzelfsprekendheden helemaal niet zo vanzelfsprekend blijken te zijn. Neem nu het optillen van je rechterhand. Hoe ik ook dacht "daar gaat-ie dan", er gebeurde niets. Een kwestie van aansturing door de hersenen. De spieren die moeten worden aangestuurd zijn in orde maar toch. En zo ook het spreken. Met lippen en tong is niets mis maar de aansturing ervan door de hersenen is toch verstoord, en zo komt de logopedist op het toneel. Zij - het is meestal een vrouw - helpt je toch weer op weg om je goed te laten praten. De fysiotherapeut helpt je met gewone dingen als lopen, aanvankelijk geholpen door rollator, en armen en handen gebruiken. Een ergotherapeut - ik wist aanvankelijk niet eens waar zo iemand voor staat - helpt je met het doen van alledaagse zaken die ineens niet meer gemakkelijk uitvoerbaar zijn. Dat kan voor iedereen verschillend zijn. Naast universele dingen als douche, toilet en eten, zijn er ook individuele zaken. Dat kan het werken in de keuken zijn zoals afwassen of eten bereiden, bij mij speelde meer het schrijven op een whiteboard, een x- en een y-as en het tekenen van driehoeken en cirkels.

Voor revalidanten werden soms ook leuke, afleidende dingen georganiseerd. Zo werd er op een avond een wedstrijd in sjoelen georganiseerd. Het was voor mij toch al gauw vijftig jaar geleden dat ik voor het laatst met schijven en sjoelbak in de weer ben geweest. Met teamgenoten als Cees (revalidered van een vergiftiging), Michel (revaliderend van een afgezet been) en eerdergenoemde Guido en diverse anderen hebben we er een gezellige sjoelavond beleefd. Overigens de meeste revalidanten en Merem zijn herstellend van een hersenaandoening en het schouwspel is heel divers. Sommigen kunnen hun linker- of rechterhand verminderd of niet gebruiken, velen hebben - net als ik - spraakproblemen (of kunnen helemaal niet praten).

De laatste weekenden bij Merem staan in het teken van de reintegratie: je bent thuis. Zaterdag 29 april gaan we op bezoek bij Latifah - dochter van Beulah uit Statia, die op bezoek is - in Rotterdam.

Verschillende mensen zijn langsgeweest. Mia was er elke dag. In een vorige brief noemde ik Emilia en Peter al. Adrie is gekomen en ook Nanja is op bezoek geweest. Patricia is langs geweest. Caat ook. En Peter wederom. Van collega-s, familie en vrienden ontving ik ook kaarten. Op 4 mei (precies een maand na aankomst) ben ik vertrokken. De klinische therapie maakt plaats voor de poliklinische therapie. Die vindt plaats in Merem Almere, vlak naast het ziekenhuis, dus ik woon weer thuis (dat wil zeggen: in het hotel). Drie dagen in de week volg ik poliklinische therapie.

Dit schooljaar kom ik niet meer voor de klas. Mijn afdelingsleider op school laat mij 16 mei telefonisch weten dat mijn contract bij school niet zal worden verlengd. Wij hielden hier al een klein beetje rekening mee en vertrekken dan ook naar Den Haag. We hebben in het centrum een nieuw te bouwen flat gevonden alwaar we een appartement gaan betrekken. Oplevering in het derde kwartaal van dit jaar dus onze langste tijd in Almere zit er op.
Op 6 mei is er een open dag op het nieuwbouwproject. Krijgen we voor het eerst te zien wat tot dan toe slechts als foto, website en artist impression aan ons bekend was. Intussen kijken we wel rond om het nieuwe appartement aan te kleden.

7 mei is Misha Spanner - en haar zus Keesha - in Den Haag. We leiden ze rond bij het Mauritshuis en we maken een rondrit in (bollen- en duinen)omgeving. Ook lunchen we met ze.

Het geven van wiskunde op een middelbare school vind ik nog steeds leuk om te doen en ik heb dan ook enkele scholen in Den Haag geschreven. Uiteraard niet te ver van ons nieuwe appartement en sommige van deze schrijfsels leiden tot heuse gesprekken.

14 mei is het Leiden Marathon. Yolmara en haar zoon Johan zouden ook deelnemen (21 km resp. 5 km) maar een blessure van Yolmare heeft een streep door dat plan gezet. Toch wilden ze een weekend naar Nederland komen (ze wonen in Oslo, Noorwegen). De zondag in het weekend hebben we Leiden Marathon bezocht. Een topdag!

Op 23 mei heb ik een goed voortgangsgesprek met de neuroloog in Almere en op 24 mei (een dag later) haal ik medicijnen op in Den Haag: kan ik er weer even tegen!

Op 25 mei hebben we een geprek met Ange. Dat is een direct gevolg van ons bezoek aan theater De Vaillant in Den Haag waar de eerste boekpresentatie in Nederland is georganiseerd. Het gaat om het door Ange Jessurun geschreven boek Faya Lobi wat in feite neerkomt om een beschrijving van de lotgevallen van haar familie. Het was een uitdaging voor Ange om alle feiten en wetenswaardigheden uit het verleden bijeen te sprokkelen en dat heeft geresulteerd in haar boek. Ange en Mia zijn klasgenoten van elkaar op de lagere school (basisschool) op Curacao in de jaren zestig en het contact is immer behouden. Nu - 25 mei - komt Ange naar Almere. Zo-n dagje is voornamelijk kletsen over alles wat ons bezighoudt, familie-ervaringen... Altijd tijd te kort. We brengen Ange naar familie in Amsterdam. Mogelijk zien we elkaar nog voor ze eind juni weer vertrekt naar Curacao.

Even iets anders: Mia heeft bijna twintig keer een bijdrage over Sint Eustatius geschreven voor de website DossierKoninkrijksrelaties.nl. Nu is daar een eind aan gekomen. De formele reden is dat ze er niet meer woont maar het is niet onmogelijk dat er krachten zijn die hebben aangedrongen op haar vertrek omdat de stukjes een tikje kritisch waren getoonzet. Wie zal het zeggen...

Groet,

Mia en Jan.

Onze Statia-belevenis (en het vervolg erop) is - met foto\'s - ook te volgen op https://eux.jhtm.nl: kies voor een jaar in de menubalk en vervolgens voor een brief.

Liever geen mailtje meer ontvangen over onze Statia-belevenis? Of liever op een ander adres? Laat het ons even weten!