Almere, 25 januari 2023.

Tja, dat was even schrikken. Niet alleen voor jullie als lezer maar ook voor ons. Overigens, veel dank voor de extra aandacht via whatsapp, mail, bloemen of gewoon langskomen.

Die eerste paar dagen verliepen voorspoedig: elke dag wel een klein verbeteringetje.

Met de fyiotherapeut starten we 10 januari en met de logopedist - die een wachtlijst heeft - heb ik op 17 januari een intake. Nazorg is er ook: 17 januari verschijn ik op de poli van neurologie en op 20 januari krijg ik op cardiologie een kastje mee dat mijn hartfunctie gedurende 72 uur bijhoudt.

16 januari moet ik ook op bezoek bij de bedrijfsarts die geen bezwaar heeft tegen therapeutisch werken. Ik had de leerlingen (en hun ouders) al geinformeerd opdat ze niet gek opkijken van een docent die misschien een beetje zoekt naar de juist balans, wat onvast op het bord schrijft en ook een beetje onvast spreekt. Het zijn allemaal probleempjes met de aansturing van spieren. Met het brein lijkt niets aan de hand. Wat ik voor het infarct begreep en wist, begrijp en weet ik nu nog steeds. Dat is dus boffen (of: een geluk bij een ongeluk). Het enige is: het zoeken van de balans en het spreken kost wat energie en de bedrijfsarts gaf al aan: luister goed naar je lichaam en ga rusten wanneer je vermoeid raakt.

Donderdag 12 januari ga ik ook even langs bij de huisartsenpost in Den Haag om even bij te praten, maar de elektronische communicatie tussen arts en ziekenhuis (en mijzelf) loopt uitstekend. Omdat ik (voor het leven) medicijnen (vnl. bloedverdunners) moet slikken gaan we 23 januari even langs (in Den Haag) om weer een voorraad voor 3 maanden op te halen. Tot op heden ben ik gered met hetgeen ik meekreeg van de apotheek in het ziekenhuis in Almere. Omdat we voorzagen dat ik bij het douchen een krukje nodig zouden hebben, hebben we die ook gelijk meegenomen (van de Vegro) uit het ziekenhuis bij ontslag op 4 januari. Dat blijkt een overbodige luxe te zijn en die brengen we 20 januari (ik moest toch langs bij cardiologie) weer terug.

En zo krijgt het normale leven weer een beetje grip op onze agenda. Overigens was Mia (voor het eerst) blij dat we in Europees Nederland waren toen het infarct optrad. In Euroepees Nederland zijn die dingen toch efficienter ingericht dan op Statia.

Op 20 januari komt Lafayette even langs. Hij doet in het kader van zijn opleiding bij de Haagse Hogeschool een stage bij Regus en dat is bij ons op de bovenste verdieping. Op 21 januari komen Mien en Wilfred langs.

Iets totaal anders. We zijn best tevredem met onze nieuwe auto - de Renault Captur - maar als je Renault Kangoo gewend bent dan is de bagageruimte al snel krap. We zijn met zijn drieeen op vakantie geweest (Emilia was ook mee) en met drie koffers is de bak gewoon krap. En nu ik met een rollator loop te knoeien was dat ook een beetje passen en meten. Kortom, we zijn hier in Almere de Reault/Dacia dealer in geweest (onze allereerste optie was, in plaats van deze Captur, een Dacia Duster maar die bleek niet binnen redelijke termijn met een automaat te kunnen worden geleverd als hybride versie) en we hebben een optie genomen op een Dacia Jogger. Het is het nieuwste model van Dacia, heeft een automaat, is hybride en heeft een forse bagageruimte. Levertijd: half jaar, dat dan weer wel... (we realiseren ons dat we hier wel een luxe-probleem beschrijven...).

De laatste weken van januari zien er weer betrekkelijk normaal uit: ik ga op dinsdag, woensdag en donderdag naar school, draai daar een paar uur mijn lessen en verder genieten we van het leven. In figuurlijke zin schijnt de zon weer. De echte zon laat het een beetje afweten: het is grauw en koud.

Een mooi moment om deze maand af te ronden en deze nieuwsbrief te verzenden.

Tot de volgende keer,
Groet,

Mia en Jan.

Sint Eustatius